Дзіна Мэдсен
Працу ў абартарыі распачала ў першым тыдні верасня 1990 году. Раней я не разумела, чым на самой справе з’яўляецца аборт. Маё жыццё было цалкам пазбаўленае разважаньняў аб святасці жыцця.
Функцыя, якую я выконвала у абартарыі, сфармулявана як "health worker", што азначае "Медычны супрацоўнік". Займалася амбуляторнымі працамі, дя якіх адносілася: падрыхтоўка жанчыны да так званага аборту (цяпер я ведаю, што гэта было проста падманам), а таксама дапамога пры "аперацыях" - заключалася ў дапамозе лекару, а таксама ў праверцы, ці ўсё часткі забітых дзяцей былі накіраваныя ў адмысловы кантэйнер.
Назаўсёды застанецца ў маёй памяці вобраз забітага ў другім трыместры цяжарнасці дзіця. Я павінна была пацвердзіць ўзрост дзіцяці, параўноўваючы стопкі ягоных ножак з адпаведнікам на планшэце ...
Падобна, як і іншыя працаўнікі, я здзекавалася з асобаў, што каля ўваходу ў абартарый маніфэставалі супраць абортаў. Забівала такім чынам сваё сумленьне. Думкі аб тым, што насамрэч тут адбываецца, прыгняталі мяне. Спрабавала не успрымаць сур'ёзна тую практыку, у якой я ўдзельнічала. Нягледзячы на маю ўпартасць Госпад Бог стукаў да майго сэрца. Я пачала праглядаць матэрыялы, пакінутыя абаронцамі жыцця ў абартарыі.
Перада мной адкрылася зусім іншае вымярэньне таго, чым я займалася на працы. У тых забіваных дзецях я ўбачыла чалавечыя істоты. Было мне надзвычай цяжка прыняць гэтую праўду. Сапраўды, да гэтага часу я была вымушаная пакідаць сумленьне і розум, каб рабіць тое, што я рабіла. Тады я адкрылася Богу, часамі прыходзіла да царквы, чытала Біблію.
Я ведаю, што адзінай рэччу, якая не дазваляла мне прыняць Ісуса Хрыста ў сваё жыццё, было тое, што я брала ўдзел у забойствах тых людзей, якія былі створаныя па вобразу і падабенству Божаму. Пасля васьмі месяцаў працы на гэтай пасадзе ўжо была ня ў стане адмаўляць Стваральніку. Менавіта Ён допамог мяне зразумець зло так званых абортаў. Я зразумела, што пры кожным так званым аборце забіваецца ня тольні адна істота чалавечая - дзіцяці, але таксама памірае і частка Маці.
У траўні 1991 году, калі нарэшце я скончыла працу ў абартарыі, то была перакананая, што закрываю жыццёвы перыяд жудаснага вопыту абортаў. Толькі тады я змагла жыць у згодзе са сваім сумленьнем і запрасіць Бога ў сваё жыццё. Пасля доўгіх пошукаў разважаньняў ў Каталіцкай Царкве я знайшла свой сапраўдны дом. 2 красавіка 1994 году я прыняла таямніцу хросту.
Неўзабаве пасля таго я выйшла замуж і стала шчаслівай Маці. Калі я была ў стане блаславеньня, да мяне сталі вяртацца дакучлівыя думкі аб абортах, у якіх я ўдзельнічала. Цяпер я ведаю, што перажывала ў той час пастабортны сіндром, бо ўсведамляла сабе, што з маім удзелам былі здзейсненыя сотні злачынстваў.
На шчасце, Бог не пакінуў мяне, даруючы мне сваё міласэрдзе. Дапамог мне ўсвядоміць, што калі Ён дараваў мне, то і я таксама мушу дараваць сабе.
На пачатку 1994 году я пачала публічна ўдзельнічаць у барацьбе за жыццё, рабіла канферэнцыі, у якіх на падставе асабістага вопыту прамаўляла пра вялікае зло, якім ёсць забойства ненароджаных дзяцей.
Дзякую Богу, што Ён выцягнуў мяне з цемры зла да святла. Ён паказаў мне, якім жорсткім злом з’яўляецца аборт. Адкрыў мне праўду, якім каштоўным ёсць чалавечае жыццё. Ён паказаў мне, што кожны пачаты чалавек з’яўляецца Яго дзіцянём, і ніхто ня мае права пазбавіць яго жыцця. Ён паказаў мне, што ў Ім ёсць аздараўленьне і прабачэньне.
Так званы аборт - гэта не выбар, але знішчэньне, пазбаўленьне жыцця, што стварае боль і страты для ўсіх, хто ўдзельнічае ў ім!
