Аляксандра (ЗША)
Калі мне было 14 гадоў я ўпершыню зацяжарыла. Бацька дзіцяці адразу ў гэтае не паверыў і сказаў, што гэта я хачу ў такі спосаб яго затрымаць пры сабе. Аднойчы ўначы я адчувала сябе вельмі дрэнна, у мяне была высокая тэмпература. Мая мама ўзяла мяне да шпіталю, дзе лекар паведаміў ёй пра маю цяжарнасць. Вельмі засмучаная і расчараваная яна забрала мяне дадому. Было зразумела, што на днях чакае мяне візіт у абартарый.
Наступнага ранку маці зацягнула мяне ў клініку на Манхэтэне. Я сядзела і плакала ў залі чаканьня, думала аб тым, што праз аборт страчу ўсе шанцы быць з маім хлапцом. Я ня памятаю, ці я тады думала пра дзіця. Калі, урэшце, назвалі маё імя, мая маці ўвайшла са мною ў кабінэт. У час ультрагукавога даследваньня, калі мая маці ўбачыла дзіця, то спачатку пачала плакаць, а потым павяла мяне дадому.
У той самы вечар, калі мы прыйшлі дадому, мая маці патэлефанавала да бацькі дзіцяці і сказала яму, што я цяжарная. Ён паведаміў гэта ўсё сваёй маці, якая ў хуткім часе прыйшла да мяне ў госці. Колькі месяцаў таму яна страціла сваю дачку, хварэўшую на рак, таму вельмі жадала, каб я заставіла гэтае дзіцяці. Тады я вырашыла, што нараджу, але на пятым месяцы цяжарнасці здарыўся выкідыш. Я страціла сваю дарагую дачушку, Джэніс Мары Калон.
Мне так хацелася, каб мая гісторыя скончылася на гэтай падзеі, але, на жаль, ва ўзросце 16 гадоў я ў другі раз я зацяжарыла. Я проста спрабавала аднавіць тое, што некалі страціла, але даведалася, што мой хлапец мне здрадждваў. Я парвала з ім адразу пасля таго, як паведаміла яму пра маю цяжарнасць. Мая маці вельмі прагнула, каб я захавала дзіцяці, але, на жаль, ня мела сродкаў на ўтрыманьне. У жарсьці гневу ды роспачы я пайшла да абартарыя, каб зрабіць тое, што павінна, ня маючы бацькі для дзіцяці і грашовай падтрымкі для сям'і. Я ведала, што сама ня здольная з сабою анічога зрабіць. Ці магчыма мне так здавалася. Я памятаю мой шлях да клінікі і маё перакананьне, што тое, што я раблю, з’яўляецца звычайнай рэчай, што ёсць столькі дзяўчын майго ўзросту, які ўжо такое прайшлі. Я ня памятаю, ці адчувала смутак альбо жаль пасля забойства майго сыну Адама Мюриэля малодшага.
У 17 гадоў я знайшла хлопца, з якім звязвала вялікія надзеі. Ён дапамог мне стабілізавацца, і калі я зацяжарыла - ён і яго сям'я былі шчаслівыя. Мая сям’я, аднак, не падзяляла шчасця. Я вырашыла жыць з ім і яго сям'ёй і даць жыццё гэтаму дзіцяці, якога насіла пад сэрцам. Аднойчы пад час сваркі мяне настолькі збіў, што забіў нашую дачку Miaсу Фонт. Каб схаваць усе, сказаў маёй сям'і, што я зрабіла аборт. Аднак у выніку, калі я размаўляла з яго маці, распавяла ёй ўсю праўду.
Некалькі месяцаў пазней я была згвалтаваная. Злая ды дэпрэсіўная я сказала сваёй сяброўцы, што хачу пазбавіцца ад праблемы. Нават тады я б не назвала яго дзіцём. Бяз аніякіх ваганьняў я рушыла да абартарыя, запоўніла паперы ды папрасіла, каб зрабілі пахутчэй. Нічога іншага ня прагнула, толькі б пазбавіцца ад нечага таго, што было ўва мне. У той дзень я забіла сваё наступнае дзіця - Нэльсана Гансалеса. Названага імём бацькі, які кінуў мяне, як маленькую дзяўчынку.
Некалькі гадамі пазней я сустрэла свайго будучага мужа. Мы шлюбаваліся ў Каталіцкай Царкве і пачалі вывучаць рэлігію. Праз пэўны час пасля вяселля пачала наведваць суполкі веруючых, рэкалекцыі, на якіх разпавядала іншым пра мае аборты. Праз год мы пачалі нашую дачку, самае прыгожае дзіцё, якое я калі-небудзь бачыла. Але, на жаль, жыццё склалася інакш, і як раз перад яе другім днём нараджэньня мы з ёй развіталіся.
Споўненая гневу я адчувала, што страціла большую частку майго жыцця, што змарнавала увесь гэты час, будучы з мужам. Хоць я любіла сваю дачку, аддала яе на некаторы час маці. Паступова я пачала знішчаць сябе. Жыла з рознымі мужчынамі, якіх я трактавала як прадметы. Я не клапацілася ні пра што. Мая дачка ніколі ня ведала ні аб чым, бо ў глыбіні душы я ведала, што тое, што чыню, ёсць злом.
Калі я пераехала да маці, то думала, што ўсё зменіцца. На жаль, мае паводзіны сталі яшчэ горшымі. Страціла працу, бо не паказвалася на ёй, пачала сустракацца з жанатым хлопцам. Мы сустракаліся вельмі часта. Неўзабаве я ізноў зацяжарыла.
Разбітая смуткам, змяшаным з недахопам веры, без падтрымкі сяброў і сям'і, я пайшла да клінікі, каб пацвердзіць цяжарнасць. Я была толькі на чацвёртым тыдні, таму не магла рабіць аборту.
У той жа вечар я пайшла да царквы, якую так доўга не наведвала. Па дарозе казала сабе, што калі дзверы будуць адчыненыя, то не пагаджуся на аборт. На жаль, зачынена. Тым ня менш я працягвала ездзіць па горадзе, прыпаркавалася ў двух кварталах ад кватэры маіх хросных бацькоў. Я выцягнула тэлефон і сказала сабе, што калі адкажуць, то не пагаджуся на аборт. У слухаўцы маўчаньне. Калі я прыехала дадому, мая маці спытала, ці я яшчэ цяжарная. Адказала ёй, каб ні аб чым ня турбавалася, бо я вазьму справу ў свае рукі. Я пачула ад яе, што мушу зрабіць тое, што павінна, бо я больш не змагу надалей жыць у яе з чарговым дзіцём.
Праз тыдзень я зноў апынуўся ў клініцы. Запоўніла дакумэнты і аддала іх у рукі прыёмнай, якая была па меньшай меры на восьмым месяцы цяжарнасці. Праз 20 хвілінаў я была запрошаная ў кабінэт "дарадцы", дзе мне паведамілі, што клініка не нясе аніякае адказнасці за тое, што адбываецца са мною падчас альбо пасля аперацыі. Мы абмяркоўвалі пытаньне аб кантрацэпцыі. Мне зрабілі аналіз крыві і УГД. Дзіця было нагэталькі малым, што яго пакуль няможна было ўбачыць.
Мяне завялі ў пакой разам з трыма іншымі жанчынамі. Я мусіла перапрануцца і пакласці сваю вопратку ў карзіну. Мы сядзелі і глядзелі адна на адну. Потым пачалі размаўляць аб тым, наколькі баімся, і наколькі ня хочам праходзіць праз аборт, але ня маем іншага выбару. Нашыя сытуацыі былі так падобныя. Кожная з нас альбо ўжо мела дзяцей, альбо яшчэ сама была дзіцем. Кожныя 10 хвілінаў нас клікалі, як працоўных на заводзе.
Ніхто з нас ніколі не запытаўся ў сябе, ці гэта менавіта тое, чаго хачу. Ніхто не запытаў, як ён сябе адчувае. Ніхто ніколі не паказаў мне, як выглядае дзіця, якому пяць тыдняў жыцця. Акрамя таго, што я ненавідзела сябе і што я замыкалася ў сабе, я ведала, што мушу жыць далей, каб быць маці для сваёй дачкі.
Я пачала жыць і любіць усё больш і больш. Я шукала людзей, якіх ведала, што палюблю і хто зможа мяне зразумець. У адзін дзень я даведалася, што мая супрацоўніца пісала артыкул пра аборты. Сама шчыра здзівілася, калі паведаміла ёй, што я супраць абортаў. Я пачала дапамагаць ёй збіраць розныя артыкулы ды інфармацыю. Тады я ўбачыла здымкі дзяцей, забітых на сёмым тыдню цяжарнасці. Я пачала чытаць у вялікім смутку і агідзе. Пасля я пайшла да споведзі і разпавяла Госпаду, што я сапраўды нарабіла ў жыцці. Я ведала, што Бог дараваў мне, але я сама ніяк не змагла б дараваць сабе, калі б не перапыніла сваё маўчаньне і ціхага плачу маіх дзяцей на нябёсах.
Не вінавачу анікога за свае рашэньні. Я ведаю, што магу змяніць плач тых, каго ня чуваць. Малюся за дзяцей і жанчын, якія прайшлі праз аборт. Я не хачу, каб нават адна жанчына прайшла праз тое, праз што я прайшла.
Зараз працую над аздараўленьнем сваёй душы, але маё сэрца надалей плача над маімі дзецьмі. Я ведаю, што магу дапамагчы іншым, таму малюся, каб усе заўважылі, што жыццё з’яўляецца каштоўным, і што яно павінна быць ацэненым, яно ёсць падарункам і ня можа быць адкінутым, нават па тэрміналёгіі мэдыцыны, якая хоча ўсыпіць нашае сумленьне.
Калі ласка, маліцеся за мяне, і за тых, хто змагаецца за абарону жыцця ...
