Д-р Дэвід Брюэр (ЗША)
Пачатак маёй мэдычнай практыкі пасля заканчэньня навучальнай установы супаў з часамі легалізацыі так званых абортаў ў асобных амэрыканскіх штатах.
Распачаў я сваю працу ў шпіталі Ню-Ерку ў акушэра-гінекалагічным аддзяленьні. Я родам з няверуючай сям'і, так што ў мяне не было аніякіх этычных падставаў, якія зазвычай закладаюцца пад час выхаваньня.
Я памятаю, што калі дапамагаў на першай аперацыі так званага аборту, то бачыў, як лекар, які рабіў аборт, укладаў трубку, якая павінна была высмактаць дзіцяці. Я бачыў акрываўленыя рэшткі цела, змешчаныя у вялікую пасудзіну. Гэта быў мой першы кантакт з так званым абортам. Я ня ведаў, чаго далей чакаць.
Маёй задачай было правяраць, што знаходзіцца ў кантэйнеры. Гэта была проста яшчэ адна прафесійная лекцыя для мяне, ці частка вучэбнай праграмы і зусім новы вопыт. Я хацеў даведацца штосці новае, і гэта было для мяне найважнейшым. Я ня быў хрысціянінам, ня меў аніякіх поглядаў на тэму абортаў. Мне станавілася ўсё цікавей. Калі я адкрыў кантэйнер, то мусіў выдаліць з яго асобныя часткі цела і размясціць на ручніку. Мы павінны былі пераканацца, што ўсё часткі цэлая былі "выдаленыя". На вучэльні я вывучаў анатомію, і калі выкладваў розныя часткі цела на ручніку, то ведаў, што бачу. Вось маленькая галоўка, плечы, я бачыў некалькі рэбраў, кавалак ножкі, маленькія ручкі.
Хоць я і ня быў хрысціянінам, але тое, што я бачыў, узрушала маё сумленьне. Удзел у аборце быў для мяне вельмі цяжкім эмацыйным перажываньнем.
Хоць я і адчуваў, што тое, што назіраў, а затым у чым удзельнічаў, зусім ня ёсць добрым, але але далей адведваў наступныя “лекцыі”. Кожны раз мне было балюча гэта бачыць, алё кожны раз ўсё меней балела. Наступным крокам было тое, што я сам выканаў так званы аборт, у адпаведнасці з правіламі: “сам забач, выканай ды навучы іншага”.
Першы аборт, які я зрабіў, сапраўды мяне ўразіў. Алё з часам аперацыя сталася нормай для мяне, перастала раніць, закранаць сумленьне. Гэта быў вопыт, падобны на той, які памятаю з юнацтва. Аднойчы я атрымаў ад бацькі газонакасілку. Пры першым выкарыстаньні я трохі аддавіў рукі, алё калі узяў пальчаткі, то змог працаваць доўга, не адчуваючы болю. Тое ж самае здарылася з маім сэрцам, якое цвярдзела пад час назіраньня і правядзеньня абортаў. Нарэшце маё сумленьне цалкам перастала ўспрымаць тое, што я з’яўляюся забойцам.
Наступным крокам у маіх "практыках" быў удзел у так званых абортах, якія праводзяцца з дапамогай ін'екцыі салянога раствору. На працягу адной начы лекар у стане быў зрабіць пяць падобных “мэтадаў лячэння".
Падчас майго начнога дзяжурства мяне паклікала мэдсястра ў залу, дзе чакалі "пацыенткі" ў чаканні на "лекаваньне". Адна з жанчынаў, якія ўжо зрабіла так званы аборт, была ў жудасным шоку. Яна бегала па пакоі, крычала і плакала. Прысутныя мэдсястра і "пацыенткі" былі ў жаху. У зале я ўбачыў маці і яе параненае ў выніку так званага аборту, але яшчэ жывое дзіцяці. Я бачыў, што дзіця яшчэ рухала ножкамі, а потып памёрла ад апаленьня лёгкіх. Саленая субстанцыя трапляе ў легкія і паліць іх...
Нармальны чалавек пасля ўдару ў галаву прачынаецца. На жаль, маё сумленьне было занадта жорсткім для таго, каб такі шок змог абудзіць. Цяпер я разважаю, то сталася прычынай таго, што гэтыя назіраньні не змянілі мае паводзіны. Я не рабіў гэта дзеля грошаў, гэта не было пытаньнем адсутнасці мужнасці, каб супрацівіцца таму, што выконваў, але проста ня меў абгрунтаваных перакананьняў, сфармаванага сумленьня.
Наступным крокам была “дапамога” ў правядзеньні т. зв. абортаў з кэсаравай перасекай. Жанчына ўжо была ў чатырох-, пяці- месячнай цяжарнасці. Было ўжо занадта позна для звыклага аборту. Калі лекар зрабіў разрэз, мы ўбачылі маленькае дзіцяці. Калі доктар спусціў каляплодныя воды, без якіх дзіця не магло ўвогуле жыць, я адчуваў страшэнную боль у сэрцы, як пры назіраньні першага аборту. "Лекар" узяў дзіця з лона маткі. Я быў не ў стане дакрануцца да яго, толькі стаяў побач. Рэальнасць таго, што адбылося, пачала пранікаць праз тоўсты заслон абыякавасці майго сумленьня. Жывое дзіця паклалі ў мэталічную міску на стале. Кожны раз, калі я паглядаў на дзіця, бачыў, як яно рухаецца, а таксама дрыгае ножкамі. Пакрыху рухі дзіцяці загасалі. Калі мы скончылі апэрацыю кесаравай перасекі, дзіця яшчэ жыло. Бачыў рухі грудной клеткі ў выніку біцця сэрца, дзіця спрабавала набраць паветра, каб дыхаць...
Гэтая падзея глыбока параніла мне, і я пачаў разумець, чым ёсць аборт.
Тады я зразумеў, што чалавечае жыццё пачынаецца тады, калі плод здольны жыць па-за лонам маткі, а кожная аперацыя, выкананая на дзіцяці, якому меньш за 28 тыдняў - называецца абортам. Гэта дазволіла мне на нейкі час супакоіць сваё сумленьне і надалей працягваць выконваць забойствы дзяцей, якія не дасягнулі 28-тыдневага ўзросту. Калі я даведаўся, што поспехі медыцыны дазваляюць выжыць 26-тыдневаму дзіцяці па-за лонам маці, то перасунуў “маю мяжу жыцця” на 24 тыдзень. Неўзабаве я прыйшоў да высновы, што пачатае дзіця з'яўляецца чалавечай асобай у моманце фармаваньня ў яго ўсех ворганаў, ці з 12-тыдневага ўзросту. Так я вырашыў, што ня буду выконваць аперацый пасля 12-га тыдня. З цягам часу пераносіў "маю мяжу жыцця".
