Аўтар ананімовы
Мне часта сняцца мае дзеці, тыя самыя, ненароджаныя. Сняцца дзве светлыя галоўкі, я не бачу іх твараў, я ня ведаю, хлопчыкі гэта ці дзяўчынкі, але іх заўсёды двое. Яны цягнуць да мяне свае ручкі і шэпчуць: "Мама, за што? За што ты нас забіла?" Потым іх цельцы павольна знікаюць, застаецца толькі шэпт, ціхі-ціхі:" За што?". Я хачу да іх, мне хочацца дакрануцца да іх, сказаць нешта. Гэты шэпт такі жывы, такі праніклівы...