Д-р Энтані Леваціна (ЗША)
Будучы лекарам Троі, штат Ню-Ёрк, на працягу васьмі гадоў праводзіў так званыя аборты ў маім офісе. Я быў перакананы, што жанчыны маюць права “выбару” у тым, каб вырашаць, ці забіваць сваё ўласнае дзіцяці. Нягледзячы на тое, што працэдура дзетазабойства не з’яўлялася асноўнай часткай дзейнасці майго кабінэту, яна спрычынялася да ўсё больш глыбейшага канфлікту ў маім сумленьні.
Калісці мы разам з жонкаю вырашылі, што ўсынавім дзіцяці. Кожны раз, калі я выкідаў у смецце рэшткі 9- 10-тыднёвага забітага дзіцяці, я пытаўся ў сябе, ці не магла б адна з маіх "пацыенткаў" аддаць нам свайго дзіцяці.
Нашыя намаганьні аб усынаўленьні скончыліся паспяхова, і мы прынялі дзяўчынку, якую клікалі Хітэр. Нашая радасць атрымалася нядоўгай. 23 чэрвеня 1984 году Хітэр збіла машына. У выніку нашая дачка загінула. У той момант, калі вы страчваеце вашае дзіця, жыццё стаецца зусім іншым, усё навокал змяняецца. З гэтага моманту таксама цалкам змяніўся і мой падыход да абортаў. Я зразумеў, што дзіця, якое гінула ад маіх рук падчас аборту, было чыімсці жаданым дзіцём. Вопыт страты майго дзіцяці даў мне больш адчуваць каштоўнасць чалавечага жыцця.
Я адчуваў сябе аплочваемым забойцам. Сапраўды, я ім быў! Гэтак, як я страціў адчуваньне сваёй вартасці, то і цікавасць да абортаў у мяне таксама моцна зменьшылася. Нарэшце, у 1985 годзе, цалкам скончыў практыкаваць страшэнную працэдуру забіваньня ненароджаных дзяцей.
Зараз, калі я публічна вызнаю сваё навяртаньне на шлях цывілізаванага жыцця, то вельмі хачу, каб усе ведалі, што кожнае пачатае дзіцяці ўжо з'яўляецца чалавекам ад моманту пачацця.
