Вера (Расея)
Мая мама зрабіла ў сваім жыцці каля трынаццаці абортаў. У жывых нас засталося толькі двое: я і мой старэйшы брат. Мама не хацела і майго брата. Ён быў першым ейным дзіцём, а яна была яшчэ маладая, шмат чаго не разумела. Мама распавяла мне, як яна адмыслова скакала з высокага ганку і з плоту, ды яшчэ штосці прадпрымала, толькі каб пазбавіцца ад дзіцяці. Але арганізм у яе быў малады і моцны, - мой брат нарадзіўся. Мама кажа, што яна заўсёды адчувала адчужэньне сына. Жыццё дзіцяці, ад якога жадалі пазбавіцца, ня будзе шчаслівым. Так было і з маім братам. У дваццаць два гады ён трагічна загінуў; яго скінулі з чацвёртага паверху.
Навукоўцамі даўно даказана, што нават думка аб нежаданьні дзіцяці падчас цяжарнасці вельмі адмоўна адбіваецца на ягоны лёс. (Асабістае меркаваньне аўтара - p.s). Дзіця, ад якога жадалі пазбавіцца, асуджаны на жыццё са сваімі патэнцыйнымі забойцамі, і ён пазнае іх, як забойцаў на працягу свайго хваравітага і неабароненага дзяцінства! Вялізарны адсотак прыдуркаватых дзяцей ёсць вынікам спробаў абортаў .
Мама памятае, як аднаго з яе дзяцей пасля "падпольнага" аборту пахавалі на могілках. Дваіх іншых (гэта былі двайняткі) пусцілі па каламутнаму ручаі, ўтворанаму ад раставаньня снегу. Пра ўсё гэтае я даведалася год таму. Было жудасна слухаць яе прызнаньне. Цяпер яна шкадуе аб зробленым ды кажа, што ўсё гэта яна рабіла па няведаньні. Мне шкада маю маці і смяротна шкада маіх ненароджаных братоў і сясцёр. Яны павінны былі здзейсніць ўласнае падарожжа па гэтае Зямлі. Кожная чалавечая душа на Зямлі павінна ўдасканальвацца, расці, кааб потым, у вечнасці, здабыць свой вечны дом. Маці пазбавіла сваіх дзяцей магчымасці пражыць сваё ўнікальнае жыццё.
Мама кажа, што мяне яна "жадала", але і маё жыццё была нейкім сумным ад самога пачатку. Дзіўна, але я памятаю, што нават у раннім узросце ў мяне з'яўляліся думкі: "А навошта я жыву? Лепш бы памерці". Стан, як быццам я прыціснутая цяжкай плітой. Упэўненая - гэта наступства матчыных абортаў. Магчыма, што менавіта мой ўласны жаласна-эмацыйны стан заахвоціў мяне заняцца медычнай псыхалёгіяй. Выкладаю зараз ў школе, кансультую, навучаю санагеннаму мысленьню. Дзякуючы працы над сабою стала шчыра любіць маю бедную маму, бо яна - ахвяра. Ахвяра нашага бяздухоўнага грамадства, ахвяра свайго няведаньня. А я ахвяра ахвяры. Мама і распавяла мне ўсё пра сябе, каб я магла расказаць аб гэтым і іншым.
У псыхалёгіі ёсць такое паняцце - навучэньне. Мы можам навучыцца назіраным намі паводзінам, калі гэтыя паводзіны станоўча падмацаваныя. Калі паказваць па тэлевізары гвалтаўнікоў ды забойцаў, то ад гэтага іх не дадасца. Але калі ў фільме гвалтаўнік ці забойца атрымлівае ўзнагароду: прыгажуню-жонку, вялікія грошы ды т.п., - то гэта ўжо будзе навучэньнем. У апошнія гады нам прапануецца вялікая колькасць "пацешных і прывабных" сюжэтаў, прысвечаных абортам, разводам, пазашлюбным адносінам. На шчасце, тут мае месца адна дэталь. Велізарнае значэньне ў навучэньні мае сістэма каштоўнасцяў чалавека. Калі навучэньне супярэчыць яго ўжо сфарманым ідэалам, то яно актыўна адкідаецца чалавечаю асобаю. Гэта ёсць нашым адзіным шанцам. Мы павінны фармаваць правільны, маральны чалавечы светапогляд у сябе ды ў сваіх дзецях. Я займаюся гэтым, працуючы ў школах. А тых, хто цяпер апынуўся перад выбарам: быць або ня быць вашаму дзіцяці - малю! Спыніцеся! Падумайце, - маёй маці шэсцьдзесят шэсць гадоў, яна жудасна мучыцца, прасвятленьне прыйшло да яе занадта позна. Я так хачу, каб вы не асуджалі сябе на будучыя пакуты сумленьня.
Вера, псыхоляг. Маскоўская вобласць.