Цытаты:
Лекар B. McMillan аб тым, чаму яна спыніла рабіць аборты: "Дайшло да таго, што я не магла больш бачыць маленькія цельцы".
Мэдсястра абартарыя: "Тут мы робім аперацыі. Тут усё тое, што мы робім. Бываюць цяжкія, змрочныя моманты, калі я думаю, што не магу больш знесці выгляд яшчэ аднаго таза з крывавымі парэшткамі, альбо прашаптаць яшчэ адну фразу суцяшэньня. Так я выходжу з аперацыйнай пасля ўсіх і шукаю новую каркту. Я рыхтую сябе да новага тазу, новай хуткай і раздражняльнай страты".
Іншы працаўнік той жа клінікі: "Мы ўсе хацелі б, каб плод быў бясформенны, але гэта ня ёсць так. І гэта балюча. У гэтым шмат душэўнага болю".
Кожная жанчына мае адны і тыя ж два пытаньні. Першае: "Гэта дзіцяці?" "Не", запэўнівае яе лекар, "гэта прадукт развіцця зародка (або згустак крыві, або кавалак тканіны)". Нягледзячы на тое, што гэтыя лекары бачаць гэтых дзяцей штодня, меньш цалі даўжынёй, з рукамі, нагамі ды вачыма, закрытымі, як у нованароджаных шчанюкоў, яны хлусяць жанчынам. Колькі жанчынаў вырашылася бы на аборт, калі б ім сказалі праўду? "(Кэралл Эверетт, былая ўладальніца двух абарцыйных клінікаў і дырэктар чатырох).
"Яны былі побач са сметніцамі ў кардонных скрынках, як кураняты. Я зазірнула ў скрынку перад сабою. Там быў маленькі голы чалавечак, які плаваў у крывавай жыжцы". (Працаўніца клінікі Susan Lindstrom, MSW).
"Вам трэба стаць трохі шызафрэнікам. У адным пакоі вы падбадзёрваеце пацыентку, што невялікае парушэньне ў сэрцы плоду ня страшнае - у яе будзе выдатнае здаровае дзіцяці. У другім пакоі вы запэўніваеце іншую жанчыну, якой толькі што зрабілі аборт, што гэта добра, што сэрца было ўжо неяк нездарова... Ёй няма пра што турбавацца. У яе не будзе жывога дзіцяці... Хтосьці павінен рабіць гэта. Да няшчасця, мы выканаўцы ў гэтым выпадку". (Лекар John Szenes).
"У першы раз я адчуў сябе забойцам, але рабіў гэта зноў і зноў, а цяпер, праз 20 гадоў, я бачу, што здарылася са мною як з лекарам і чалавекам. Так, я стаў жорсткім. Праўда, грошы былі важныя. О, было проста аднойчы зрабіць крок - убачыць у гэтых жанчынах жывёлаў і ў гэтых немаўлятах - кавалачкі тканіны..." - лекар (без подпісу).
Са сведчаньняў шматлікіх жанчынаў, якія сцвярджалі, што ім не паведамлялі аб тым, якім чынам будзе зроблены аборт, ці пра тое, якую пакутлівую боль ім прыйдзецца выпрабаваць. Адна маладая жанчына Рианел запыталася: "Чаму хто-небудзь, хто ведаў аб развіцці вантробны плоду больш, чым я, пашкадаваў часу і высілкаў на тое, каб распавесці мне пра гэта да таго, як я ўжо прыняла гэтае беззваротнае рашэньне?"
Адносна мэтадаў, да якіх звяртаецца мэдперсанал для знішчэньня жыццяў мільёнаў дзяцей, пануе шырока распаўсюджанае недасведчанасць. Напрыклад, у верасні 1993 Брэнда Прэт Шэйфер, мэдсястра з трынаццацігадовым вопытам працы, была накіраваная установаю у клініку, дзе рабілі аборты. З прычыны таго, што сястра Шэйфер лічыла сябе заўзятай прыхільніцаю абортаў, яна і не думала, што гэта прызначэньне стане прычынаю ўзнікненьня праблемаў.
Але яна памылялася. У сваёй заяве яна казала: "Я стаяла побач з доктарам і назірала за тым, як ён рабіў аборт, часткова нагадваючы роды, у жанчыны на шостым месяцы цяжарнасці. Пульс дзіцяці выразна праглядаўся на экране ультрагукавога апарату. Доктар выняў ўсё цела і рукі немаўляці, акрамя яго маленькай галоўкі. Яго цельца рухалася, пальчыкі сціскаліся. Ён біў сваімі ножкамі.
Доктар узяў нажніцы і ўваткнуў іх яму ў патыліцу. Дзіця сутаргава тузануў ручкамі і замёр у напружаньні, як звычайна здараецца з дзецьмі пры спалоху, калі ім здаецца, што яны вось-вось зваляцца. Затым лекар вынуў нажніцы, уставіў ва ўтварыўшуюся адтуліну трубку магутнай помпы і высмактаў мозг немаўля. Цяпер яго цельца выглядала млявым і знежывелым. Пасля гэтага выпадку ў клініку я ўжо не вярнулася. Але да гэтага часу мне не дае спакою выраз твару таго хлопчыка. Гэта быў дасканалы, анёльскі твар, які мне калі-небудзь даводзілася бачыць".
Ёсць і іншыя жудасныя мэтады, практыкаваныя адмыслоўцамі. Напрыклад, ін'екцыя салянога раствору, ужываная пасля 16 тыдняў цяжарнасці. Праз брушную паражніну маці ў сумку з дзіцем ўводзяць доўгую іголку, праз якую ўводзіцца моцны саляны раствор. Дзіця сілкуецца гэтым растворам, "дыхае" ім і гэта павольна яго атручвае. Ён б'е ручкамі, сутаргава тузаецца ўсім сваім цельцам, жыўцом спальваны растворам.
Дакладна было відаць, як інструмэнт адсек маленькую ручку, але самае страшнае, што ён яшчэ жывы, яго раток адкрыты у маўклівым крыку ад неймавернага болю, яшчэ адзін рух інструмэнта прыйшоўся на ножку дзіцяці, але ён яшчэ жывы. Праз некалькі хвілінаў ягонае сэрца назаўсёды было спыненае. Гэта "звычайная", законная, аплачваемая праца акушэраў абартарыя, якой я меў няшчасце быць сведкам, і па закону я не меў права ўмяшацца і перашкодзіць забойствам.
Многіх жанчынаў лекары падманваюць: яны запалохваюць іх тым, што дзіцяці - вырадак альбо, што яна сама памрэ. А потым у картке пасля аборту жанчына бачыць: "паказаньне да аборту - па ўласным жаданьні"...
